بررسی استحکام در لبه ی بافت های دو لایه به کمک یک مدل مکانیکی

یکی از پر کاربردترین پارچه های صنعتی، پارچه های دو لایه ای است که تنها در کناره ها به یکدیگر متصل شده اند. با توجه به مصارف خاص این پارچه ها، استحکام آن ها اهمیت ویژه ای دارد. از آن جا که درز پارچه دارای کمترین استحکام نسبت به سایر نقاط پارچه می باشد، استحکام درز پارچه های دو لایه ی صنعتی از اهمیت خاصی برخوردار است. در این تحقیق روش جدیدی به منظور افزایش استحکام درز پارچه های دو لایه ارائه شده است. این روش شامل ایجاد یک حفره در محل اتصال دو لایه به یکدیگر و پر کردن آن توسط پرکننده هایی با سطح مقطع دایره می باشد. در این تحقیق 3 پارچه با حفره هایی با قطرهای 27/0، 45/0 و 55/0 سانتی متر تولید شده و هر یک با پرکننده هایی با 2 قطر مختلف پر شدند. از پرکننده هایی با قطر کم تر از قطر حفره، به عنوان نیمه پرکننده و از پرکننده هایی با قطر بیشتر به عنوان پر کننده ی کامل استفاده شد. استحکام این نمونه ها با نمونه های حفره دار بدون پرکننده، نمونه ی دو لایه ی بدون حفره (متصل شده از طریق بافت دو لایه)، نمونه های دو لایه ی دوخته شده و پارچه ی یک لایه (بدون درز) مقایسه گردید. در نهایت نمونه های دارای بیشترین میزان استحکام، به وسیله ی نرم افزار آباکوس مدل سازی شده و قابلیت مدل ها برای پیش بینی استحکام درزها مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که با اضافه کردن پرکننده به حفره ها و افزایش قطر آن ها، استحکام کششی درز افزایش می یابد. همچنین این نتیجه حاصل شد که برای نمونه های پر شده با پرکننده ی کامل، افزایش قطر حفره تأثیری بر استحکام کششی درز پارچه نخواهد داشت. مقایسه ی استحکام کششی اندازه گیری شده با مقدار بدست آمده از شبیه سازی توسط نرم افزار آباکوس برای نمونه های حفره دار دارای پرکننده ی کامل و نمونه ی بدون حفره (متصل شده از طریق بافت دو لایه) نشان داد که این مدل ها با حداکثر خطای 15% قابلیت پیش بینی استحکام کششی نمونه های مشابه را خواهند داشت.